مادر به نـونـهـالی من رحـم کن مـرو            جـان حسین جـان حسن رحم کن مرو

ماخود به خود به آتشِ غـم مبتلا شدیم            بر اهلِ خانه شعله مزن رحم کن مرو

یک شهر بر علیه علی نقشه می کشند             با اینهمه بلا و مَحَـن رحــم کـن مرو 

بـابــای ما غـریب شود بـعـدِ رفـتـنـت            نالان شده زمین و زَمَن رحم کن مرو

امشب مدینه را تهی از نور خود مکن            سوگند بر شکـسته بـدن رحم کن مرو

ای بهـتـریـن بـنـدۀ حـق؛ مـادرِ حسین             بر کُـشـتۀ بــدون کـفـن رحم کن مرو

دنـیــا بـه تـو اگـر چه وفـایی نـداشـته            ای با وفـا بـه گـریۀ من رحم کن مرو